Ώ Άνθρωπε, ανώτερε μας αδελφέ, πού από την ίδια σκάλα
ανεβαίνεις: Είμαστε όλοι μας κόκκοι του μεγάλου Κόσμου, ποιος μεγάλος και ποιος
μικρός.
Βραδύ και δύσκολο πάντα το ανέβασμα. Μη μας δυναστεύεις με
σκληρότητα και με κόπους αδιάκοπους, πού να μη μπορούμε ποτέ να σηκώσομε τα
κουρασμένα μάτια μας στ' αστέρια.
Είθε το αίσθημα της συγγενείας καί της κοινής καταγωγής μας να σε κάμει να νιώθεις πώς κι εμείς αισθανόμαστε την πείνα, τη δίψα, τον πόνο, τη
θλίψη και τον χαμό ενός αγαπημένου όντος. Άφησε ν' απολαμβάνομε, καθώς και συ,
τις αμέτρητες χαρές του φυσικού κόσμου, τον αέρα, τον ήλιο, τα δροσερά ρυάκια,
τα λιβάδια και τα δάση.
Δώσε μας, σε παρακαλούμε, τέτοιες συνθήκες πού να λειτουργούνε
υγιεινά τα όργανα μας.
Στα γηρατειά μας επέτρεψέ μας να δρέπουμε την ανταμοιβή
για την ηπιότητά μας και το ταπεινό πνεύμα υπηρεσίας πού σου δείξαμε. Γλίτωσε
μας από την αγωνία του χωρισμού από εκείνους πού ζήσαμε πάντα κοντά τους, και
αν είμαστε κατάκοπα από την δουλειά και την αρρώστια, δώσε μας έναν γρήγορο και
ανώδυνο θάνατο, καθώς θα το ήθελες και για τον εαυτό σου και για τους προσφιλείς σου.
Πρόθυμα μοιραζόμαστε τα βάρη σου αρκεί να έχομε την κατάλληλη
τροφή και ανάπαυση κι αυτό για να μπορούμε να ξαναγυρίσουμε κάθε πρωί στην
υπηρεσία μας με ανανεωμένη ρώμη.
Μίλα μας καμία φορά, χάριζε μας τη συντροφιά σου, καταλαβαίνοντας
ότι, για να μετέχομε στη δική σου ζωή, στερηθήκαμε τη συντροφιά των ομοίων μας:
Αλάφρωνε έτσι τον πόνο της μοναξιάς μας. Ενθάρρυνε μας να αναπτύσσουμε τελείως
τις Ικανότητες μας, διεύθυνε μας με υπομονή, για να μπορούμε ν' ανεβαίνομε
ψηλότερα στη σκάλα της Εξελίξεως, καθώς και για σένα το θέλεις.
Είθε τα ευχαριστήρια και οι ευλογίες των αμέτρητων μικρών και
μεγάλων πλασμάτων της γης, της θάλασσας και των αιθέρων, να φτερουγίζουν στα
όνειρα σου και να σε υποδεχθούν την ώρα πού θα πατήσεις το καινούργιο σκαλοπάτι
πού θα σε οδήγηση στο ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Σου στέλνομε την προσευχή μας εν ονόματι της Ευσπλαχνίας, του
Οίκτου, της Ειρήνης και της Αγάπης, της Δικαιοσύνης και της Χρηστότητας.
