Τον παρακαλούσαμε, τον παρακαλούσαμε συνέχεια μ’ όλα μας τα βλέμματα, εμείς
οι έξι χιλιάδες δικαστές της Ηλιαίας σε τέλεια απαρτία, τον παρακαλούσαμε να
μην παραφλογίζει την αιτία της κατηγορίας του από τον Μέλητο και τον Άνυτο με
τους συνεχείς υβρισμούς του εναντίον μας, να μάς αποκαλεί κοιμισμένους και
βόδια, που πρέπει να τα ξυπνάει κανείς με την βουκέντρα. Τον είχε στείλει,
φώναζε, κι αυτόν ο θεός να μάς ξυπνάει από την καθημερινή μας νωθρότητα, έτσι
ώστε με της Αρετής το ψηλό ανάστημα να στολίζουμε άξια, κι επάξια τον Αττικό
ουρανό. Ας έρχονταν επί τέλους τα παιδιά του και η γυναίκα του με τα δάκρυα
τους να συντηρήσουν άγρυπνο τον οίκτο μας. Να μη βροντάει τη φωνή του.
«Εμένα ο Μέλητος κι ο κύριος Άνυτος μπορεί να με σκοτώσουν, να βλάψουν την
ψυχή μου όμως, δεν δύνανται».
Τον παρακαλούσαμε να μη μάς ερεθίζει με τ’ ανασηκωμένα τ’ αγκάθια του από το
σκαντζόχοιρο των αριστοκρατικών του φρονημάτων, για να μην τον οδηγήσουμε στη
φυλακή και πιει το κώνειο, όταν θα γύριζε το ιερό καράβι μας, η Σαλαμινία από τη
φωτεινή τη Δήλο, για τις γιορτές τού Απόλλωνα.
Δε μάς άκουγε, δε μάς άκουγε, γιατί πίστευε πώς ο βίος ήταν
ένα είδος ασθένειας κι ο θάνατος ένα σταθερό είδος θεραπείας.
Συγχωρείστε μας, συγχωρείστε μας,
συγχωρείστε τους Αθηναίους, γιατί είχαμε τότε μέσα μας οι Δικαστές πολύ χώμα
μέσα μας, πολύ χώμα και λίγο ουρανό.
Συγχωρείστε μας, συγχωρείστε μας τα
πλήθη των αμαρτιών μας συγχωρείστε μας. Ζώα, με τη χειμερινή σας νάρκη πλουτίστε μας, για να λησμονήσουμε
πώς σκοτώσαμε το Σωκράτη.
Συγχωρείστε μας, συγχωρείστε μας,
θέλαμε να ’μασταν ανεξάρτητοι σαν τον άνεμο, όταν κυριεύει τη θάλασσα κι οι
γλάροι, των ψαριών οι λαφυραγωγοί, καρφώνουν την κραυγή τους στην καρδιά της τρικυμίας
της.
Συγχωρείστε μας, γιατί δώσαμε το κώνειο στο Σωκράτη, συγχωρείστε μας.
Οι γλάροι, στην ώρα της σταχτιάς ηρεμίας, βλέπουν την εικόνα της λείας τους πάνω στο ανατρίχιασμα της θαλάσσης.
Συγχωρείστε μας, εμάς τους Αθηναίους, συγχωρείστε μας, εμάς τους Έλληνες, γιατί δώσαμε το κώνειο στο Σωκράτη. Θέλουμε να ’μασταν ισορροπημένοι, όπως ένας άνεμος δεν αφήνει κανένα κενό κι είναι ισορροπημένοι οι φυσικοί νόμοι, πού επιβάλλουν το ρυθμό και διατάζουν την Αρμονία να ζεσταίνει την καρδιά των Όντων και των Φαινομένων.
Συγχωρείστε μας, εμάς τους Αθηναίους, εμάς τους Έλληνες, συγχωρείστε μας, γιατί δώσαμε το κώνειο στο Σωκράτη, συγχωρείστε μας, συγχωρείστε μας, εμάς τους Έλληνες, συγχωρείστε μας, συγχωρείστε μας…
Του Σαράντου Παυλέα (Γυμνασιάρχου του Β’ γυμνασίου Θεσσαλονίκης)
