Ιουλιανός ο Παραβάτης

Ιουλιανός ο Παραβάτης

Στο χώρο της Ιστορίας

τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα

έχουν μείνει πάνω στις ροδοδάφνες τού Ιλισού,

στην Αθήνα των φιλοσόφων.

Εστεμμένος της Βασιλεύουσας,

ονειρεύεσαι πάντα, τις όχθες τού Ιλισού,

τον Λιβάνιο, του θεούς της Αθήνας.

Και τώρα πού ο Δελφικός χρησμός

έχει φτάσει, μοιρολόι βαρύ

στα βάθη της Ανατολής,

μη τον ξυπνάτε,

μη τον πληγωμένο Αυτοκράτορα

μέσα στην πλημμύρα των χριστιανών

αφανίζονται οι αυτόχθονες Θεοί

το αρχαίο κάλλος

μη τον ξυπνάτε,

μη όσο κι αν είναι ωραίος,

όσο κι αν είναι γενναίος

σ’ ένα τέτοιο μοιρολόι

θα νοιώσει νικημένος ο Αυτοκράτορας.

 «Απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Οι χριστιανοί πού έτσι τούς συνέφερε σε είπαν «παραβάτη»,

τι να πιστέψω;

Ιουλιανός ο παραβάτης

διάττοντας αστέρας

πού γίνηκε στάχτη.

Το έαρ της πολυκατοικίας

Το έαρ της πολυκατοικίας

Ήρθε η άνοιξη.

Συμβατικά το διαπιστώνουμε από την εποχή,

τον μήνα και τον ημεροδείχτη.

Ήρθε η άνοιξη, χωρίς πουλιά.

Τα δέντρα απουσιάζουν.

Κάτι λουλούδια πλαστικά, 

μόνιμα τοποθετημένα σε βάζα άνυδρα, στεγνά.

Την «διαμπερή» πολυκατοικία μας 

την περπατάει ένας ήλιος κομματιασμένος,

«έμμεσος» και λιγοστός.

Υπάρχουν βέβαια και τα ρετιρέ, 

σε σχέση με των θυρωρών τις κατακόμβες

και τ’ άλλα «ευπρεπή» μας διαμερίσματα

και θεωρούνται «επίγειοι παράδεισοι»,

για «θνητούς προνομιούχους»!

Ο λεγόμενος άνθρωπος 

«το τελειότερο της Δημιουργίας Ον»

έπαψε να έχει «στόχο» το καλλίτερο

και αρκείται, απλώς, στο λιγότερο χειρότερο.

Ολιγαρκέστατος στο αναγκαίο,

άπληστος, κυριολεκτικά, στο περιττό!

Εκεί, συνάνθρωποι μου καταντήσαμε... 

ωφελεί να επαναλάβομε

«και μη χειρότερα», λοιπόν;