Αδιέξοδο

Αδιέξοδο

Αχ να έφευγα από αυτή την πόλη 

που τίποτα δικό μου!

Γκρίζα τα σπίτια της κι οι δρόμοι

σέρνουν τις μέρες μας αξόδευτες

σε ξένα «αύριο».

Τα κύμβαλα σκορπίζουν ήχους

σκεπάζουν τις ικεσίες μας

τις επικλήσεις...

Αδελφέ μου! Αδελφέ μου,

πώς σβήστηκαν τα ορόσημα

των ιδανικών μας.

Πώς χάσαμε την επικοινωνία.

Η κραυγή μου

φωνή βοώντος στην έρημο.

Κι είναι η πόλη γεμάτη

ορθογώνια απρόσωπα κτίρια

πού ρίχνουν σαρκαστικούς ίσκιους

στα είδωλα μας.

Μας έχει διδάξει

Μας έχει διδάξει

Μας έχει διδάξει πολύ καλά ο χρόνος

την άσωτη, διαδρομή μέσ’ απ’ τις μέρες.

Αναγνωρίζουμε εύκολα πλέον

κοιτάζοντας στα μάτια των άλλων το μίσος,

μέσ’ απ’ τα λόγια την υποκρισία.

Μας έχει διδάξει πολύ καλά ό ουρανός

να μη βλέπουμε πια ούτε φως, ούτε άστρα,

γονατισμένοι κάτω από καμένα δέντρα

να μαζεύουμε τη στάχτη, ζωντανών εικόνων.

Μας έχει διδάξει πολύ καλά ή θάλασσα,

τι σημαίνει οριστικό ναυάγιο ταξιδιού

σ’ ένα γλαυκό νησάκι πού κοιμούνται οι γλάροι

κ’ έρχονται οι φώκιες να γεννήσουν στις σπηλιές.

Μας έχει διδάξει πολύ καλά ή κοιλάδα

να μη γυρέψουμε άλλο τις λίμνες, τα ρυάκια,

τις πυκνές δεντροστοιχίες πού κατοικούσαν

ξενιτεμένοι αργοναύτες γύρω στις φωτιές.

Μας έχει διδάξει πάνω απ’ όλα, η σιωπή,

να φυλλομετρούμε ολομόναχοι τις νύχτες,

τα λησμονημένα τετράδια των τραγουδιών,

αυτών πού δεν ακούσαμε ποτέ το μοιραίο ήχο!