Ο Αθάνατος Κόμης του Αγίου Γερμανού

Μιλώντας ο Βολταίρος για τον Κόμητα του Αγ. Γερμανού, έλεγε:

«Είναι ένας άνθρωπος πού τα ξέρει όλα και δεν πεθαί­νει ποτέ»

Ήταν μια μυστηριώδης μορ­φή, πού έδρασε κυρίως κατά τον 18ον αιώνα.
Τον παρουσιά­ζουν σαν έναν άνδρα 40-50 χρονών, μέτριου αναστήματος, με ισχυρή σωματική διάπλαση, ντυμένο πάντοτε μεγαλοπρεπώς και φέροντα πολλά κοσμή­ματα με πολύτιμους λίθους.

Συ­ζητούσε με μεγάλο θάρρος με τις πιο υψηλές προσωπικότητες και είχε πλήρη επίγνωση της ανωτερότητας του.
Ήταν έμπιστος του βασιλέως Λουδοβίκου ΙΕ', προς τον οποίο συμπεριφερόταν σαν ί­σος προς ίσον. Πολλές βραδιές συζητούσαν μαζί, και με την κα Ντέ Πομπαντούρ.
Λέγανε ότι o Λουδοβίκος τον είχε συχνά χρησιμοποιήσει στη μυστική δι­πλωματία.
Τον είχε στείλει στων Ολλανδία, να διαπραγματευτή με την Κυβέρνηση της, χωρίς να το ξέρη ο 'Υπουργός των Εξωτερικών Δούκας Σουαζέλ, ο οποίος όταν το έμαθε, εξεμάνει και πολύ θα ήθελε να τον κλεί­σει στη Βαστίλη.
Η καταγωγή του ήταν άγνω­στη σε όλους. Ο ίδιος δεν μι­λούσε γι’ αυτήν.
Τον έλεγαν νόθο «γιό της χήρας» του Καρόλου τού Β' της Ισπανίας και ενός Κόμητα. Άλλοι τον έλεγαν γιό ενός Πορτογάλου ή Αλσατού Εβραίου.
Άλλοι τον έλε­γαν γιό του Πρίγκιπα της Τρανσυλβανίας Φραγκίσκου Β' Ρακότσκυ, πού ανατράφηκε από τον Αυτοκράτορα της Αυστρίας.

Ο ίδιος, αναφερόμενος στη νεότητα του, μιλούσε για εκτεταμένα λιβάδια και ηλιοφώτιστα ανάκτορα.Τίποτα δεν είναι βέβαιο, αλλά και καμιά σημασία δεν έχει η καταγωγή του.
Γεγονός είναι ότι ο Κόμης του Αγίου Γερμανού ήταν μία διακεκριμένη προσωπικότητα και έλεγαν ότι απασχολείτο με τις απόκρυφες επιστήμες, ότι κα­τείχε το ελιξίριο της μακρο­ζωίας και ότι γνώριζε να κατασκευάζει αλχημιστικώς χρυσό.

Του άρεσε να διηγείται συνε­χώς ευχάριστες ιστορίες, με τις όποιες γοήτευε τούς ακροατές του.Εξ άλλου ήταν έξοχος μου­σικός, πού συνέθετε με μεγάλη ευκολία και με την ίδια επιτυχία έπαιζε βιολί. Λέγεται επίσης ότι ήταν έξοχος ζωγράφος, όχι όμως και ποιητής, όπως φαίνεται από ένα μέτριο σονέτο του και μια επιστολή πού είχε στείλει στη Μαρία Αντουανέτα, με προφητείες για το μέλλον της, σε στίχους χωρίς μέτρο.

Εκτός από την αλχημιστική κατασκευή χρυσού, έλεγαν ότι γνώριζε να κατασκευάζει διαμάντια και μαργαριτάρια. Του άρεσε να κάνη μεγαλοπρεπή δώρα. Η κυρία ντέ Ωσσέν διη­γείται ότι κάποτε ο Κόμης του Άγ. Γερμανού επεδείκνυε μπροστά της κοσμήματα στη βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Η κ. ντέ Ωσσέν εξέφρασε τον θαυμασμό της για ένα σταυρό με λευκούς και πράσινους λί­θους. Ο Κόμης έσπευσε να της τον δωρίσει, μολονότι το κό­σμημα ήταν μεγάλης αξίας.
Ο Κόμης του Άγ. Γερμανού είχε μια περίεργη αδυναμία για τα κοσμήματα. Είχε μια πολύτι­μη συλλογή μέσα σ' ένα μικρό κιβώτιο, πού το μετέφερε πάντοτε μαζί του και του άρεσε να τα επιδεικνύει.
Η Κα ντέ Πομπαντούρ θαύμαζε τα διαμάντιά του, κα­θώς και η κόρη του Ιππότη Λαμπέρ, πού έλεγαν ότι ήταν ερωμένη του. Στους ζωγραφι­κούς του πίνακες κοσμούσε τα εικονιζόμενα πρόσωπα με πο­λύτιμους λίθους ζωηρών χρω­μάτων. Οι σύγχρονοι του δεν του συγχώρησαν αυτή την αδυναμία του για τα κοσμήμα­τα, όπως δεν του συγχώρησαν ότι του άρεσε η συντροφιά των ωραίων γυναικών της εποχής.
Εν τούτοις, πρέπει να παρα­δεχθούμε ότι είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι ο σοφός ή ο Μύστης πρέπει να είναι συνε­χώς συλλογισμένος, και ότι αν προσέξει μια ωραία γυναίκα ή γελάσει για κάποιο αστείο ή λάβει μέρος σε μία διασκέδαση, πρέπει να θεωρηθεί ότι κακώς χαρακτηρίστηκε σαν σοφός ή Μύστης.
Του άρεσε να λαμβάνει μέρος σε γεύματα με πολλούς προ­σκεκλημένους, συζητώντας με ενδιαφέρον, αλλά ουδέποτε άγγιζε τα φαγητά και ουδέποτε έπινε κρασί. Η τροφή του, την οποία παρασκεύαζε μόνος του, ήταν ένα μίγμα από άμυλο και βρώμη. Συνήθιζε να πίνει ένα ζεστό ρόφημα από σπόρους σιναμικής.
Αλλά εκείνο πού προ πάν­των δεν του συγχωρούσαν ήταν η καταπληκτική μακροζωία του, μακροζωία χωρίς ενδείξεις γήρατος, πού άγγιζε τα όρια του υπερφυσικού. Έλεγαν ότι κατείχε το ελιξίριο της αθανασίας.
Είπαμε ότι ο Κόμης του Άγ. Γερμανού ήταν φίλος και έμπι­στος του Λουδοβίκου 15ου και της κας ντέ Πομπαντούρ, η οποία πέθανε το 1764. Επομένως βρισκόταν σε δράση κατά την δεκαετία 1750-1760, όπου περιγράφεται ως 40 έως 50 ετών.

Εν τούτοις ο κ. Ραμώ και η κα ντέ Ζερζύ βεβαιώνουν και οι δύο ότι τον είχαν συναν­τήσει στη Βενετία κατά το 1710 και ότι είχε και τότε την εμφάνιση ανθρώπου 40-50 ετών.

Αν τούτο είναι ακριβές, εκμηδενίζει την άποψη ότι ήταν γιός της χήρας του Καρόλου Β' της Ισπανίας, ή τού Φραγκί­σκου Β' Ρακότσκυ, διότι τότε, το 1710, δεν θα ήταν δυνατόν να είναι μεγαλύτερος από 20 ετών. 
Και πώς παρέμενε ο ί­διος, 40-50 ετών, από το 1710 έως το 1760;

Από το 1737 μέχρι το 1742, ο Κόμης του Σαιν Ζερμαίν ζούσε στην αυλή του Σάχη της Περσίας, απασχολούμενος με αλχημική έρευνα.

Η μεγάλη του φήμη στο Πα­ρίσι είναι στη δεκαετία 1750- 1760.

Όλοι συμφωνούν ότι εί­χε τότε την εμφάνιση ανδρός 40-50 ετών. Εξαφανίζεται για 15 περίπου χρόνια και όταν η Κόμισσα ντ’ Αντεμάρ τον ξανα­βλέπει το 1775 διακηρύσσει ότι τον βρίσκει ξανανιωμένο. 
Και μετά 12 έτη τον βρίσκει να έχει πάντοτε την ίδια εμφάνιση.

Ο ίδιος άφηνε ευχαρίστως να γίνεται λόγος για τη μακρο­ζωία του.

Δεν το έλεγε θετικά, αλλά έκανε υπαινιγμούς, μιλών­τας σαν αυτόπτης μάρτυς για γεγονότα περασμένης εποχής, διηγούμενος αυτά με ζωηρότη­τα και με πολλές λεπτομέρειες.

Κάποτε είπε: «Αυτοί οι ανόητοι Παρισινοί νομίζουν ότι είμαι 500 ετών και βεβαιώ τούτο διότι βλέπω ότι τούς προξενεί ευχαρίστηση. Όχι διότι δεν είμαι πολύ περισσότερο ηλικιωμένος απ' όσο φαίνομαι».

Ο MAGRE γράφει: «Πρέπει να εκπλαγούμε τόσο πολύ βλέ­ποντας ότι οι συγγραφείς απομνημονευμάτων περιγράφουν έναν άνθρωπο για ένα ολόκληρο αιώνα με την ίδια εξωτερική εμφάνιση; Η ανθρώπινη ζωή μπορεί να έχει μία διάρκεια απεριόριστα μακρότερη από εκείνη πού της αποδίδουμε. Εί­ναι η κίνηση των νεύρων μας, η φλόγα της επιθυμίας μας, η οξύτης του φόβου μας πού καταναλίσκουν καθημερινώς τον οργανισμό μας. Εκείνος πού κατορθώνει να ανυψωθεί υπεράνω από τα πάθη του, να καταλύει μέσα του τον θυμό και τον φό­βο της ασθένειας και του θανάτου, μπορεί να νικήσει τη φθορά των ετών και να φθάσει σε μία ηλικία τουλάχιστο διπλή από εκείνη στην οποία φθάνουν εκείνοι πού πε­θαίνουν από γερατειά.
Δεν εί­ναι τίποτε το εξαιρετικό ο άν­θρωπος πού δεν έχει αγωνίες να διατηρεί τη νεότητά του. Ίσως ένας εσωτερικός τρόπος ενατενίσεως του χρόνου, η κα­τάλυση της ανυπομονησίας και της αναμονής να επιτρέπουν σ' έναν πολύ εξελιγμένο άνθρω­πο να ελαττώνει στο ελάχιστο τη φυσιολογική φθορά τού σώμα­τος».
Ο Κόμης του Άγ. Γερμανού φέρεται να κατέχει μερικά γεγο­νότα του μέλλοντος. Όταν μετά τον θάνατο του Λουδοβίκου 15ου ανέβηκε στο θρόνο της Γαλλίας ο Λουδοβίκος 16ος, ο Κόμης του Άγ. Γερμανού επέστρεψε στη Γαλλία, από την οποία από πολύ χρόνο απουσίαζε, και ζήτησε από την Κόμισσα ντ' Αντεμάρ να του κανονίσει μία συνάντηση με τη Μα­ρία Αντουανέτα. Στη βασίλισ­σα λέγει τα γεγονότα πού θα πραγματοποιηθούν μετά 15 έ­τη, την ανατροπή της μοναρ­χίας, την πτώση του κλήρου, τις καθημερινές καρατομήσεις, την τρομοκρατία.
Είναι περίεργο ότι και ο Νοστράδαμος προφήτευσε με κα­ταπληκτική ακρίβεια γεγονότα της Γαλλικής Επαναστάσεως δύο και πλέον αιώνες πριν εκραγεί. Αλλά και ο Κόμης Καλλιόστρο λέγεται ότι είχε επίσης προμαντεύσει γεγονότα της Μεγάλης Γαλλικής Επαναστάσεως.
Μερικοί συγχέουν τον Κόμητα του Άγ. Γερμανού με τον Κόμητα Καλλιόστρο, διότι και οι δύο ήσαν μυστηριώδη πρό­σωπα, αγνώστου καταγωγής, αναμεμιγμένα σε μυστικές Εταιρίες, πού έδρασαν πριν από τη Μεγάλη Γαλλική Επα­νάσταση, προικισμένα με μαγνητικές δυνάμεις, προφητικές ικανότητες, αλχημιστικές γνώ­σεις. 

Δεν ήσαν όμως το ίδιο πρόσωπο. Δεν είχαν άλλωστε, τις ίδιες πολιτικές κατευθύν­σεις.

Ο Κόμης Καλλιόστρο ή­ταν υπέρμαχος της επαναστάσεως. Είχε υποσκάψει το κύρος της βασιλείας κατά την περίφη­μη Δίκη της κλοπής του περιδέ­ραιου της Βασιλίσσης. Ο Κό­μης του Άγ. Γερμανού δυσπιστούσε προς την Επανάσταση, διότι δεν δεχόταν τις βιαιότητες στην πολιτική ζωή. Προέβλεπε τη μεγάλη ανατροπή πού θα έ­φερνε η Επανάσταση και προσπάθησε να προσανατολίσει τούς πρωτεργάτες της, σε μία ειρηνική κατεύθυνση, διαδίδον­τας μία φιλοσοφία, πού θα μπο­ρούσε να μεταμορφώσει τον κόσμο, χωρίς βιαιότητες.

Άλλες περίεργες διηγήσεις, αναφερόμενες στον Κόμητα του Άγ. Γερμανού, λέγουν ότι κατείχε την τέχνη όχι μόνον ο ίδιος να μη γερνά, αλλά να βοηθά και άλλους να διατηρούν την αιώνιο νεότητα. Έδινε πρόθυμα συνταγές για να εξαφανίζονται οι ρυτίδες των γυναι­κών ή για να αλλάζει το χρώμα των μαλλιών τους.
Η κα ντέ Ζερζύ λέγει στην κα ντέ Πομπαντούρ ότι ο Κό­μης του Άγ. Γερμανού της είχε δώσει στη Βενετία ένα ελιξίριο, πού της επέτρεπε να έχει για μακρό διάστημα την εμφάνιση γυναικός 25 χρονών. Ο Κόμης, ερωτηθείς από την Κα ντέ Πομπαντούρ σχετικά με την προ 50ετίας συνάντησή του με την Κα ντέ Ζερζύ και το ελιξίριο πού της έδωσε, απαντά γε­λώντας: «Αυτό δεν είναι αδύνατο, αλλά ομολογώ ότι αυτή η κυρία, την οποία σέβομαι, παραλογίζεται».
Το 1784 διαδόθηκε ότι ο Κόμης του Άγ. Γερμανού πέθανε στο Δουκάτο του Σλέβιγ, στο ανάκτορο τού Καρόλου της Έσσης. Αυτή ήταν η επίσημη χρονολογία τού θανάτου του. Αλλά ουδείς επιτάφιος λίθος ευρέθηκε. Το επόμενο έτος 1785 οι Γάλλοι Τέκτονες τον εξέλεξαν Αντιπρόσωπο σε μία μεγάλη Συνέλευση πού επρόκειτο να γίνει, μαζί με τον Μέσμερ, τον Σαίν Μαρτέν και τον Καλλιό­στρο.
Το επόμενο έτος επισκέφτηκε την Αυτοκράτειρα της Ρω­σίας Αικατερίνη.
Η Κόμισσα ντ’ Άντεμάρ διη­γείται λεπτομερώς μία συνάν­τηση πού είχε μαζί του το 1789, μετά την πτώση της Βαστίλης. Είχε την ίδια εμφάνιση, όπως προ 30 ετών. Της εί­πε ότι έρχονταν από την Κίνα και την Ιαπωνία. Της διηγείται περιληπτικά όλα τα γεγονότα πού θα συμβούν κατά τα επόμενα έτη, όπως την καρατόμηση της Βασίλισσας, πού πραγματοποιήθηκε μετά 4 χρόνια.
«Ξαναείδα τον Κόμητα του Άγ. Γερμανού — γράφει η Κα ντ' Αντεμάρ — κατά την καρα­τόμηση της Βασιλίσσης, κατά τις παραμονές του πραξικοπήματος του Ναπολέοντος, την επομένη της εκτελέσεως του Δουκός Ενγκιέν, κατά το 1815 πριν από την παλινόρθωση του Ναπολέοντος, και κατά το 1821. Είχε πάντοτε την ίδια εμφάνιση».
Η Κα ντέ Ζενλίς λέγει ότι τον συνάντησε στο Συνέδριο της Βιέννης και ο Κόμης ντέ Σαλόν βεβαιώνει ότι συνομίλησε μαζί του στην πλατεία τού Άγ. Μάρκου στη Βενετία, όπου ο ίδιος ήταν πρεσβευτής.
Συνεπώς ο Κόμης του Άγ. Γερμανού δεν πέθανε το 1784, αφοί υπάρχουν πολλές μαρτυρίες για την ύπαρξή του σ' ένα διάστημα μεγαλύτερο από 35 χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατό του.
Ο Κόμης του Άγ. Γερμανού υπήρξε διακεκριμένο Μέλος του Ελευθεροτεκτονικού Τάγ­ματος και άλλων μυστικών Εταιριών. Στη Βιέννη συνεργά­στηκε στην ίδρυση της Εται­ρίας των «Ασιατικών Αδελ­φών» και των «Ιπποτών τού Φωτός». Λέγεται ότι αυτός δίδαξε τον Μέσμερ τις θεμελιώ­δεις αρχές τού Μαγνητισμού και των εφαρμογών του, καθώς και ότι μύησε τον Καλλιόστρο στον Ελευθεροτεκτονισμό.
Την εποχή εκείνη είχαν λά­βει μεγάλη διάδοση και ανάπτυξη οι μυστικές Εταιρίες. Το νέο πνεύμα εύρισκε διέξοδο με μορφή Συλλόγων και Λεσχών. Συνεστήθησαν και Τεκτονικές Στοές γυναικών. Η πριγκίπισσα Λαμπάλ, πού κατακρεουργήθηκε κα­τά την Επανάσταση από τον ό­χλο, είχε ανακηρυχθεί Μεγάλη Διδάσκαλος. Στη Γερμανία υπήρχαν οι «Πεφωτισμένοι-Illuminati» και οι «Ιππότες της Αυστηρός Τηρήσεως». Ο Φρειδερίκος ο Β' ο Μέγας ανακηρύχτηκε Προ­στάτης του Τεκτονικού Τάγμα­τος. Στη Γαλλία είχε επανασυσταθεί το Τάγμα των Ναϊτών και ο Ελευθεροτεκτονισμός, με Μεγάλο Διδάσκαλο τον Δούκα της Σάρτρ, πολλαπλασίαζε τις Στοές του σε όλες τις πόλεις, ό­που είχαν μυηθεί όλοι οι μεγά­λοι άνδρες της Γαλλικής Επαναστάσεως, ο Μιραμπώ, ο Κοντορσέ, ο Δαντών, ο αδιάφθορος Ροβεσπιέρος. Μεγάλοι Αποκρυφιστές και Μυστικιστές συνεργάζονταν στις Τεκτονικές Στοές. Οι μεμυημένοι αυτών των οργανώσεων είχαν συνεί­δηση ότι ήταν οι θεματοφύλακες μιας μεγάλης κληρονομιάς, την οποία δεν γνώριζαν κατά βάθος, αλλά της οποίας αισθάνονταν την πελώρια αξία. Μιλούσαν για τον «Απολεσθέντα Λόγον», για τον οποίο έλεγαν ότι φυλάσσετε από άγνωστους αρχηγούς αυτών των Οργανώσεων, οι οποίοι θα τον απεκάλυπταν, σε όσους ήσαν άξιοι, χαρίζοντας σ' αυτούς την απολύτρωση και την αθανασία.
Την αθανασία του πνεύματος ο Κόμης του Αγίου Γερμανού προσπάθησε να δώσει σε με­ρικούς εκλεκτούς μεμυημένους, ελπίζοντας ότι καθένας απ' αυτούς, ανυψούμενος, θα ανύψωνε με τη σειρά του, τούς άλλους και έτσι μία πλατειά ακτινοβολία πνευματικότητος θα σκορπί­ζονταν βαθμηδόν, σε αγαθοποιά κύματα.
Ήταν ένα ευγενικό όνειρο, πού δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε
Ο Κόμης του Άγ. Γερμανού εργάστηκε για την πραγματο­ποίησή του, Ίδρυσε την ομάδα των «Φιλαλήθων», οι οποίοι στρατολογούνταν από τις Τεκτονικές Στοές και ιδίως από τη Στοά των «Ηνωμένων φίλων». Ο πρίγκιπας της Έσσης, ο διά­σημος Κοντορσέ, ο Καλλιόστρο, υπήρξαν Μέλη των Φιλαλήθων.
Ο Κόμης του Άγ. Γερμανού εξέθεσε τη φιλοσοφία του σε δύο μεγάλες Συνελεύσεις των Τεκτονικών Στοών στο Παρίσι. Η φιλοσοφία του αποτελείτο από έναν Πλατωνικό Χριστιανι­σμό, διανθισμένο με τις διδασκαλίες του Σβένδεμπεργκ και του Μαρτινέζ ντέ Πασκαλλύ, με τις εκπορεύσεις του Πλωτίνου και την Ιεραρχία των δια­δοχικών πεδίων. Δίδασκε ότι ο άνθρωπος περικλείνει εντός του εαυτού του άπειρες δυνατότητες και ότι πρέπει να τείνει αδιάκοπα να απαλλαγεί από τις υλικές ανάγκες για να έλθει σε επικοινωνία με τον κόσμο των ανωτέρων πνευμάτων. Λίγοι τον εννόησαν. Οι Φιλαλήθεις προσπάθησαν να μεταρρυθμίσουν τον Τεκτονισμό προς πνευματικώτερους δρόμους. Εάν το επετύγχαναν, εάν κατόρθωναν να διευθύνουν, με τη γοητεία της ανιδιοτελούς φιλοσοφίας τους, τη δύναμη του Τεκτονισμού, πού ήταν τότε κολοσσιαία, ίσως το παλαιό απραγματοποίητο ό­νειρο ενός κόσμου, κυβερνωμένου από σοφούς μεμυημένους, να γινόταν πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκε. Το όνειρο παρέμεινε όνειρο.
Αργότερα, ο Ναπολέων Γ', ενδιαφερθείς από όσα άκουγε για τη μυστηριώδη ζωή του κόμητος του Άγ. Γερμανού, διέ­ταξε να συγκεντρωθεί κάθε τί το σχετικό με αυτόν από τα αρχεία του Κράτους. Η εργασία συντελέσθηκε. Ένας ογκώδης φάκελος σχηματίσθηκε στη διεύθυνση τις Αστυνομίας. Ήρθε ο πόλεμος του 1870 και επακολούθησε η Κομμούνα.

 Το κτίριο όπου βρισκόταν ο φάκελος πυρπολήθηκε. Επεκράτησε ο Νόμος πού επιτάσσει ό­πως η ζωή του Μύστου περι­βάλλεται από μυστήριο.

Τί απέγινε ο Κόμης του Άγ. Γερμανού από το 1821, το έ­τος κατά το όποιο σημειώνεται η τελευταία εμφάνιση του;
Στο βιβλίο «Ένας Άγγλος στο Παρίσι» ο συγγραφεύς του μιλάει για ένα πρόσωπο πού γνώρισε κατά τα τέλη της βασι­λείας του Λουδοβίκου — Φιλίππου, κατά το 1848, του οποίου ο τρόπος της ζωής του μοιάζει με του Κόμητος του Άγ. Γερμανού. Ονομαζόταν Ταγματάρ­χης Φρόσερ, ζούσε μόνος, ξό­δευε πολλά και η πηγή της πε­ριουσίας του ήταν άγνωστη. Γνώριζε όλες τις χώρες της Ευρώπης, όλων των εποχών. Η μνήμη του ήταν απίστευτη και οι γνώσεις του ανεξάντλητες. Είχε και αυτός την εμφάνιση ανθρώπου 40-50 ετών, μέ­τριου αναστήματος και πολύ εύρωστος. Τον έλεγαν νόθο γιό ενός πρίγκιπα της Ισπα­νίας. Αφού έζησε για λίγο στο Παρίσι, εξαφανίζεται χωρίς ν' αφήσει ίχνη, όπως συνέβαινε με τον Κόμητα του Άγ. Γερμανού.
Κατά το τέλος του 19ου αιώνος ο θρύλος του Κόμητος του Άγ. Γερμανού παίρνει τε­ράστιες διαστάσεις. Λόγω των γνώσεων του, της ευθύτητας της ζωής του, του πλούτου πού διέθετε και του μυστηρίου με το οποίο περιβαλλόταν θεωρήθηκε σαν κληρονόμος των αρχαίων Ροδόσταυρων, κάτοχος της φιλοσοφικής λίθου. Από τούς Θεόσοφους Αποκρυφιστές θεωρήθηκε σαν ένας Διδάσκα­λος της Μεγάλης Λευκής Στοάς των Ιμαλάϊων. Σύμφωνα με τον θρύλο των Διδασκάλων στα απρόσιτα μοναστήρια των Λαμάδων του Θιβέτ ζουν σοφότατοι άνθρωποι, κάτοχοι των αρχαίων μυστικών. Αυτοί αποστέλλουν, από καιρού σε καιρό, ανάμεσα στους ανθρώπους, έναν Απόστολο για να φέρει στην ανθρωπότητα μερικές ακτίνες πνευματικού Φωτός. Ο Κόμης του Άγ. Γερμανού υπήρξε ένας απ' αυτούς τούς Αποστόλους.
Η Έλενα Πετρόβνα Μπλαβάτσκυ γράφει: «Ο ανόητος κόσμος αντιμετώπισε πάντοτε με επιπολαιότητα Εκείνους, οι οποίοι — όπως ο Κόμης του Άγ. Γερμανού — επέστρεψαν σ’ αυτόν, έπειτα από μακρά έτη μοναχικού βίου, αφιερωμένου στη μελέτη, γεμάτοι θησαυρούς εσωτερικής σοφίας, με την ελπίδα να καταστήσουν τούς ανθρώπους καλύτερους, σοφότερους, ευτυχέστερους».
Κατά τη δεκαετία 1880 - 1890 είχε γίνει δεκτό από τούς περισσότερους Θεόσοφους, οι οποίοι ήσαν πολυάριθμοι μετα­ξύ των μορφωμένων της Αγγλίας και της Αμερικής, ότι ο Κόμης του Άγ. Γερμανού εξακολουθούσε να ζει και να ασχολείται πάντοτε με την πνευματι­κή ανάπτυξη της Δύσεως.
Ότι όσοι συνεργάζονταν με ειλικρί­νεια και ανιδιοτέλεια σ' αυτή την ανάπτυξη, ήταν πολύ πιθα­νόν να τον συναντήσουν.
Η Πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρίας Δρ. Άννι Μπέζαντ και ο Επίσκοπος Λεντμπήτερ, πού μετέστησαν το 1933, δίδασκαν ότι ο Κόμης του Άγ. Γερμανού, ένας από τούς Με­γάλους Διδασκάλους της Μεγά­λης Λευκής Ιεραρχίας, προΐσταται της 7ης Ακτίνας εφορεύων επάνω σε όλες τις τελετουργίες, κάθε μορφής, θρη­σκευτικές λειτουργίες των δια­φόρων θρησκειών, Τεκτονικές συνεδριάσεις και τελετές, ευρισκόμενος πάντοτε σε ζωή και σε δράση, διότι ο βίος των Μυ­στών - Διδασκάλων επάνω στη Γή, παρατείνεται περισσότερο από 2 και 3 αιώνες.

Τοιουτοτρόπως ο Κόμης του Άγ. Γερμανού παραμένει πράγ­ματι αθάνατος, για όσους πι­στεύουν στην ύπαρξη του.

Βιβλιογραφία:

« Ο θησαυρός των Αλχημιστών», J. Sadoul, εκδ. «Νέος σταθμός»

(Α. Φ. Χαλά, «Αποκρυφισμός- Θεοσοφία, τα επτά γένη της ανθρωπότητος», εκδ. «Βιβλιοθήκη νέας εποχής»).

«Θεοσοφικό Γλωσσάριο» Ε. Π. Μπλαβάτσκυ

Ο Κύριος Οδυσσέας (Συνειδησιακός διάλογος)

Χορός από φωνές: Χορηγήσατε μας τη σωφροσύνη να βρούμε την αλήθεια και τη χαμένη μας την τιμιότητα, της αλήθειας το δρόμο.

Η φωνή: Χτες πολυβολήσαμε τα παιδιά των προσφύγων και ύστερα πήγαμε και κάψαμε τα νοσοκομεία τους με βόμβες Ναπάλμ, για να μη βρίσκουν πουθενά των πληγών τους Ιάματα.

Άλλη φωνή: Έπειτα μιλούσαμε για Ελευθερία και παραβιάσεις κι άλλα πομπώδη συναφή ληστρικά και πειρατικά εγχειρήματα και δε βρισκόταν ένας δυνατός να πάρει στο χέρι του το φραγγέλιο της δικαιοσύνης και να εκδιώξει τούς πειρατές της υφηλίου και τούς ηγεμονικούς ληστές από το Γυάλινο Μέγαρο: (Μήπως λοιπόν ήμασταν όλοι μας από κάθε ανθρωπιά και εκθεσμιότητα έξω;)

Αφηγητής: Μα την πανούκλα τού 1347 πού ερήμωσε την Κων­σταντινούπολη, μα το 1439 και τη Σύνοδο της Φλωρεντίας, μα τον Κύριο Μάρκο τον Ευγενικό, μα τον Κύριο Πλήθωνα το Γεμιστό πού αρκέστηκε μόνο στα δυτικά κουφά ακροατήρια, μα τον Ιννοκέντιο τον Τρίτο πού στέρεψε τη δύναμη του Βυζαντίου, μα την τυφλότητά μας να γυμνώσουμε τα θησαυροφυλάκια της ψυ­χής και των αυτοκρατορικών και γαιοκτημονικών και μοναστηρια­κών ταμείων μας σ' αιματηρές και δογματικές διαδηλώσεις και συ­ζητήσεις στους δρόμους και στις Συνόδους της Βασιλίδος των Πό­λεων, ώστε να σκοτώνουμε τούς Παυλικιανούς ναυτικούς μας στο Θέμα της Μικρασίας για ν' ανεχόμαστε την εξουσία των ξένων έμ­πορων και των στόλων τους να διαφεντεύουν τη Βυζαντινή μας μοίρα. Μα την απληστία μας και την εγκληματική μας πενία πού μέσα της ριχτήκαμε μόνοι μας διχαζόμενοι και μη ομονοούντες για να μη δεχτούμε τα σχέδια του κυρίου Ουρμπάν του Ούγγρου μη­χανικού να κατασκευάσουμε κι εμείς τα πρώτα κανόνια και να μιμηθούμε το ναυμάχο μας Θεμιστοκλή, μα τούς φανατισμούς μας τούς ολέθριους να μη θέλουμε να τοποθετούμε τούς άξιους και τούς τίμιους στη θέση, τους πιστούς στο καθήκον και στην Αθηνά την Παλλάδα και στη γλυκιά μας Παναγία, μόνοι μας σκυμμένοι μόνο σε ατομικά μας συμφέροντα επιτρέψαμε στον εαυτό μας ν' αυτοκαταστραφούμε.

Φωνή του βάθους: Τώρα ομονοήσαμε κι αποφασίσαμε να στηρι­ζόμαστε στην ομόνοια, για να κερδίζουμε μια νίκη όπως τον Οκτώβριο τού 1940 δυνατή κι αυτάρκη και άπτερη στο πλευρό μας για πάντα, και για πάντα πιστεύοντας στον Πρόγονό μας το ναυτικό κύριον Οδυσσέα και στους Φαίακες και στην Ιθάκη, στον εξολοθρευτή των μνηστήρων, μα τούς Παλαιολόγους τούς αυτοκράτορες με το ανεκλάλητο θάρρος πού αναγνωρίστηκαν μέσα στους λόφους των σκοτωμένων μας από τα κόκκινα τ’ αυτοκρατορικά τους σανδάλια.

                         ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΠΑΥΛΕΑΣ 1985