Αδιέξοδο

Αδιέξοδο

Αχ να έφευγα από αυτή την πόλη 

που τίποτα δικό μου!

Γκρίζα τα σπίτια της κι οι δρόμοι

σέρνουν τις μέρες μας αξόδευτες

σε ξένα «αύριο».

Τα κύμβαλα σκορπίζουν ήχους

σκεπάζουν τις ικεσίες μας

τις επικλήσεις...

Αδελφέ μου! Αδελφέ μου,

πώς σβήστηκαν τα ορόσημα

των ιδανικών μας.

Πώς χάσαμε την επικοινωνία.

Η κραυγή μου

φωνή βοώντος στην έρημο.

Κι είναι η πόλη γεμάτη

ορθογώνια απρόσωπα κτίρια

πού ρίχνουν σαρκαστικούς ίσκιους

στα είδωλα μας.