Το έαρ της πολυκατοικίας

Το έαρ της πολυκατοικίας

Ήρθε η άνοιξη.

Συμβατικά το διαπιστώνουμε από την εποχή,

τον μήνα και τον ημεροδείχτη.

Ήρθε η άνοιξη, χωρίς πουλιά.

Τα δέντρα απουσιάζουν.

Κάτι λουλούδια πλαστικά, 

μόνιμα τοποθετημένα σε βάζα άνυδρα, στεγνά.

Την «διαμπερή» πολυκατοικία μας 

την περπατάει ένας ήλιος κομματιασμένος,

«έμμεσος» και λιγοστός.

Υπάρχουν βέβαια και τα ρετιρέ, 

σε σχέση με των θυρωρών τις κατακόμβες

και τ’ άλλα «ευπρεπή» μας διαμερίσματα

και θεωρούνται «επίγειοι παράδεισοι»,

για «θνητούς προνομιούχους»!

Ο λεγόμενος άνθρωπος 

«το τελειότερο της Δημιουργίας Ον»

έπαψε να έχει «στόχο» το καλλίτερο

και αρκείται, απλώς, στο λιγότερο χειρότερο.

Ολιγαρκέστατος στο αναγκαίο,

άπληστος, κυριολεκτικά, στο περιττό!

Εκεί, συνάνθρωποι μου καταντήσαμε... 

ωφελεί να επαναλάβομε

«και μη χειρότερα», λοιπόν;