Η ΜΑΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

  

Φθάνουμε στην εποχή όπου οι θετικές επιστήμες της μαγείας περιβάλλονται με το φυσικό τους ένδυμα: το Κάλλος.

Είδαμε στο Ζοχάρ το πρωτότυ­πο του ανθρώπου να ανυψώνεται προς τον ουρανό αντανακλώμενο εντός του ωκεανού του Είναι.

Ο ιδα­νικός αυτός άνθρωπος, η σκιά αυτή του πολυπρόσωπου Θεού, το γόνιμο τούτο είδωλο της τελείας μορφής, δεν πρόκειται να παραμείνει μεμονωμένο.

Μία σύ­ντροφος μέλλει να γεννηθεί κάτω από το γλυκό ουρανό της Ελλάδος.

Η Ουρανία Αφροδίτη, η αγνή και γόνι­μη, η μητέρα των τριών Χαρίτων, εξέρχεται με την σει­ρά της, όχι πλέον από τα ηρεμούντα ύδατα του Χάους, αλλ' από τα ζώντα και αεικίνητα κύματα του Αρχιπε­λάγους και όπου τα ήμερα νησάκια κατάσπαρτα με πράσινα δένδρα και αρωματισμένα λουλούδια, μοιά­ζουν σαν θεϊκά καΐκια.

Η μαγική επτάδα των Χαλδαίων μεταβάλλεται εδώ σε μουσική διά μέσου των επτά χορδών της λύρας του Ορφέως. Η αρμονία ημερεύει τα δάση και τις ερήμους της Ελλάδος. Υπό τα ποιητικά τραγούδια του μυσταγωγού Ορφέως, οι βράχοι μαλακώνουν, οι δρυς ξερι­ζώνονται και τα θηρία γίνονται πειθήνια στον άν­θρωπο.

Υπό την επίδραση αναλόγου μαγείας ο Αμ­φίων οικοδομεί τα τείχη των Θηβών.

Οι Σοφές Θήβες του Κάδμου, η πόλη που είναι και αυτή ένα έμβλημα όπως και τα άλλα έξη  θαύματα του Κόσμου, είναι έδρα μυήσεως. Ο Ορφεύς έδωσε ζωή στους αριθμούς, ο Κάδμος προσήψε νόημα στους χαρακτήρες. Ο ένας διέπλασε ένα λάτρη όλων των καλλονών, ο άλλος έδωσε στον λαό μίαν πατρίδα αντάξια της μεγαλοφυΐας του και των ιδανικών του.

Στις παραδόσεις της αρχαίας Ελλάδος εμφα­νίζεται ο Ορφεύς μεταξύ των ηρώων του χρυσού δέρα­τος, των αρχεγόνων αυτών κατακτητών του Μεγάλου Έργου. 

Το Χρυσό Δέρας είναι το περίβλημα του Ήλιου, είναι το φως προσαρμοσμένο στις ανάγκες του ανθρώπου: είναι το μέγα απόρρητο των μαγικών έρ­γων, είναι τέλος η μύηση την οποίαν μεταβαίνουν να αποκτήσουν οι αλληγορικοί ήρωες της Κολχίδος.

Από την άλλη πλευρά ο Κάδμος είναι ο εκούσιος εξόριστος των Θηβών της Αιγύπτου. Κομίζει στην Ελλάδα τα πρωταρχικά γράμματα και την αρμονία μετά της οποί­ας συνδέονται αυτά μεταξύ τους. Με την ώθηση της αρμονίας αυτής, η πρότυπη πόλη, η πόλη της σοφί­ας, οι νέα Θήβα, κτίζεται αφ' εαυτής, διότι ολόκληρη η Επιστήμη, περικλείεται εξ ολοκλήρου εντός των αρμονιών των ιερογλυφικών χαρακτήρων, των φω­νητικών και αριθμητικών, οι οποίοι κινούνται αφ' εαυ­τών, ακολουθούντες τους νόμους των αιωνίων μαθηματικών.

Η Θήβα είναι κυκλική και το φρούριο τετρά­γωνο, έχει επτά πύλες όπως ο μαγικός ουρανός και η περί αυτής παράδοση μέλλει εντός ολίγου να καταστεί η εποποιία του αποκρυφισμού και η προφητική ιστορία της ανθρώπινης μεγαλοφυΐας.

Όλες αυτές οι μυστηριακές αλληγορίες, όλες οι σοφές παραδόσεις είναι η ψυχή του Ελληνικού πολιτι­σμού, πλην όμως δεν πρέπει να αναζητούμε την πραγματι­κή ιστορία των ηρώων παρά στις μεταμορφώσεις του ανατολικού συμβολισμού εισκομισθέντος στην Ελλάδα παρ' αγνώστων μυσταγωγών.

Οι μεγάλοι άνδρες της εποχής εκείνης έγραφαν ιστορία Ιδεών και λίγο ενδιαφέρονταν να μας κατατοπίσουν στις ανθρώπινες αθλιότητες του σχηματισμού των κρατών-πόλεων.

Ο Όμηρος βάδισε στα ίδια ίχνη, θέτει συνεχώς τους θεούς επί σκηνής, τους αθανάτους Τύπους των Ιδεών και εάν ο κόσμος δονείται τούτο οφείλεται στο ότι ο Ζευς κινεί τα φρύδια του.

Εάν η Ελλάς κομίζει τον «σίδηρο και το πυρ» στην Ασία, τούτο πράττει για να εκδικηθεί εναντίον των παραποιήσεων της επιστήμης και της αρετής που θυσιάστηκαν στην λαγνεία, για να επιστρέψει την εξουσία στην Αθηνά και την Άρτεμη, αφαιρούσα την δύναμιν από την μαλθακή εκεί­νην Αφροδίτη η οποία οδηγεί στην απώλεια όλους όσοι την αγάπησαν υπερβολικά.

Αυτή είναι η υπέροχη αποστολή της ποιήσεως: αντικαθιστά τους ανθρώπους διά των θείων, δηλαδή, τα αποτελέσματα διά των αιτίων και τις καχεκτικές ενσαρκώσεις των γήινων αξιών, με τις αιώνιες συλλή­ψεις. Οι ιδέες είναι η αιτία της εξυψώσεως ή της ερειπώσεως των εθνών.

Στο βάθος κάθε υλικής αξίας, υ­πάρχει μία πεποίθηση, για να είναι δε μία πεποίθηση ποιητική, δηλαδή, δημιουργική, πρέπει να προσάπτεται προς μία Αλήθεια. Η πραγματική ιστορία που είναι άξια να ενδιαφέρει τους σοφούς, είναι η αιώνια ιστορία του Φωτός, του εσαεί νικητού επί του σκότους.

Μία τέ­τοια ηλιόλουστη μεγάλη ημέρα καλείται Πολιτισμός.

          Ο μύθος του χρυσόμαλλου δέρατος, προσάπτει την ερμητική μαγεία, στις μυήσεις της Ελλάδος. Ο ηλιακός κριός του οποίου οι αργοναύτες θέλουν να κα­τακτήσουν το χρυσόμαλλο δέρμα, για να καταστούν κυρίαρχοι της οικουμένης, είναι η εικόνα του Μεγάλου Έργου.

Η Αργώ, ναυπηγημένη από ξυλεία του προ­φητικού δάσους της Δωδώνης, το λαλούν  πλοίο, είναι η λέμβος των μυστηρίων της Ίσιδος, η κιβωτός των σπερμάτων και της αναγεννήσεως, το κιβώτιο του Οσίριδος, το ώον της θείας αναγεννήσεως. Ο Ιάσων συμ­βολίζει τον προς μύηση δόκιμο, είναι ήρωας λόγω του θάρρους του, όμως έχει αποκτήσει και κατέχει, όλα τα ελαττώματα και τις ατέλειες της ανθρωπότητας και παραλαμβάνει μαζί του την προσωποποίηση όλων των δυνάμεων.

Ο Ηρα­κλής ο οποίος συμβολίζει την βίαια δύναμη, δεν πρόκει­ται να συμβάλει στο έργο και παραπλανάται καθ' οδό τιθέμενος επί τα ίχνη ανάξιων ερώτων, οι άλλοι φθάνουν στην χώρα της μυήσεως, στην Κολχίδα, όπου διαφυλάσσονται ακόμη μερικά μυστικά της α­πορρήτου διδασκαλίας του Ζωροάστρου.

Αλλά πώς θα έπρεπε να ενεργήσουν διά να κατακτήσουν την κλείδα των μυστηρίων;

Η Επιστήμη προδίδεται ακόμη μίαν φοράν από μίαν γυναίκα.

Η Μήδεια παραδίδει στον Ιάσονα τα απόρρητα του Μεγάλου Έργου, μαζί δε με αυτά το βασίλειο και τις ημέρες του πατέρα της, διότι υφίσταται μοιραίος νόμος του εσωτερισμού κατά τον οποίο η αποκάλυψη των μυστηρίων συνεπάγεται τον θάνατο εκείνου ο οποίος δεν κατάφερε να τα διαφυλάξει.

 Η Μή­δεια διδάσκει στον Ιάσονα ποια είναι τα τέρατα τα οποία πρέπει να δαμάσει και με ποιό τρόπω δύναται να θριαμβεύσει επ' αυτών.

Είναι κατά πρώτον ο πτερωτός και γήινος δράκων, το αστρικό ρεύμα το οποίο πρέπει να προκαταλάβει και σταθεροποιήσει, πρέπει να του αποσπάσει τους οδόντας και να τους σπείρει στην πεδιάδα την οποία θα έχουν προηγουμένως αροτριάσει, ζευγνύοντες στο άροτρο τους ταύρους του Άρεως.

Οι οδόντες του δράκοντος είναι τα οξέα, τα οποία πρέπει να διαλύσουν την μεταλλική γη είναι παρασκευασμένη διά διπλού πυρός και διά μαγνητικών δυνάμεων της γης.

Τότε λαμβάνει χώρα ζύμωσης και ένα είδος μεγάλης μά­χης, κατά την οποία το ακάθαρτο κατατρώγεται υπό του ακα­θάρτου και το λαμπρό δέρας καθίσταται η ανταμοιβή του Μύστη.

Εδώ τελειώνει ο μαγικός μύθος του Ιάσονος. Α­κολουθεί κατόπιν ο της Μήδειας, διότι μέσα στην ι­στορία αυτήν η ελληνική αρχαιότητα θέλησε να περικλείσει την εποποιία ολοκλήρου του Εσωτερισμού, μαζί  με την ερμητική μαγεία, ακολουθεί, η γοητεία, πα­τροκτονία, αδελφοκτονία, παιδοκτονία, με τις οποίες, θυσιά­ζονται τα πάντα στα πάθη, ενώ ουδέποτε απολαμβά­νεται ο καρπός των εγκλημάτων.

Η Μήδεια προδίδει τον πατέρα της, όπως ο Χαμ, δολοφονεί τον αδελφό της, όπως ο Κάϊν.

Σκοτώνει  δι' εγχειριδίου τα τέκνα της, δηλητηριάζει την αντίζηλό της και δρέπει το μί­σος εκ μέρους εκείνου από τον οποίον αποσκοπούσε  να αγαπηθεί.

          Πιθανόν κανείς να εκπλαγεί, βλέποντας τον Ιάσονα, κάτοχο του χρυσού δέρατος, να μη καθίσταται σοφότερος, αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι η ανακάλυψη των μυστικών του, οφείλεται απλώς στην προ­δοσία.

Δεν είναι επόπτης, όπως ο Ορφεύς, αλλ' υπεξαίρεσε τα ουράνια μυστικά όπως ο Προμηθεύς. Εκείνο που επιζητεί δεν είναι η Επιστήμη, αλλ' η ισχύς και ο πλούτος. Έτσι πρόκειται να αποθάνει δυστυχισμένος, οι δε εμπνεύστριες και υψηλές ιδιότητες του χρυσού δέρατος, θα γίνουν κατανοητές μόνον από τους μαθητές του Ορφέως.

Ο Προμηθεύς, το χρυσόμαλλο δέρας, η Θηβαΐς, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, είναι πέντε μεγάλες εποποιίες μεστές εκ των μεγίστων μυστηρίων της φύσεως και των πεπρωμένων της ανθρωπότητας, αποτελούν δε την Βί­βλο της Αρχαίας Ελλάδος, μνημείο ανυπολογίστου σημασίας, συγκεντρώσεις αριστουργημάτων επί αρι­στουργημάτων, μορφές πλήρους κάλλους όπως το Φως, βασισμένες επί ιδεών αιωνίων και μεγαλοπρεπών όπως η Αλήθεια!

Να σημειώσουμε ότι οι ιεροφάντες της ποιήσεως, με ατομικό τους κίνδυνο, μύησαν τον πληθυσμό της Ελλάδος στους θαυμάσιους εκείνους μύθους, στους οποίους είχε διατηρηθεί η αλήθεια.

Ο Αισχύλος, όστις τόλμησε να θέση επί σκηνής τους γιγαντιαίους αγώνας, την υπερανθρώπινη αγω­νία και της θείας ελπίδας του Προμηθέως, ο ιλιγγιώδης ποιητής της οικογένειας του Οιδίποδος, κατηγορήθηκε ότι κοινοποίησε και βεβήλωσε τα μυστήρια και μετά βίας διέφυγε την σε θάνατο καταδίκη, αποδεικνύοντας ότι ουδέποτε είχε μυηθεί στα μυστήρια.

Σήμερα αδυνατούμε να αναληφθούμε σε όλη την έκταση την βαρύτητα του παραπτώματος του ποιητή. Το δράμα του ήτο μία τριλογία στην οποία εξετίθετο ολό­κληρη η συμβολική ιστορία του Προμηθέως.

Ο Αισχύ­λος λοιπόν είχε τολμήσει να επιδείξει στο συγκεντρωμένο ακροατήριο τον Προμηθέα απολυτρωμένο και τον Δία ανατρεπόμενο από τον θρόνου του.

Την παντοδυναμία της μεγαλοφυΐας, η οποία υπέφερε και την τελική νίκη της υπομονής επί της ισχύος: αναμφιβόλως ήτο ένας ωραίος οραματισμός. Αλλά τα πλήθη δεν μπορούσαν από  αυτό να καταλάβουν παρά μόνο την έννοια του θριάμβου της ασεβείας και της αναρχίας! Ο Προμηθεύς, νικητής επί του Διός, μπορούσε να ληφθεί ως ο λαός απολυτρωμένος από τους ιερείς και τους βασιλείς του!

Χάρις στην αδυναμία των εκπροσώπων του δόγματος απέναντι της ποιήσεως, διεσώθησαν μερικά αριστουργήματα, δεν ανήκουμε δε στην κατηγορία των αυστηρών εκείνων μυημένων οι οποίοι ήθελαν, όπως ο Πλάτωνας, να εξορίσουν τους ποιητές αφού τους στεφα­νώσουν. Οι αληθινοί ποιητές είναι απεσταλμένοι του Θεού επί της Γης, εκείνοι δε που τους αποστρέφονται, δεν πρέπει να έχουν την ευλογία του Ουρανού.

Ο μέγας μυσταγωγός της Ελλάδος και ταυτοχρόνως ο πρώτος εκπολιτιστής της, ήταν επίσης ποιητής, διότι και αν ακόμη παραδεχθούμε ότι ο Ορφεύς είναι μυστικό ή μυθολογικό πρόσωπον, θα πρέπει να πιστέψουμε στην ύπαρξη του Μουσαίου και να αποδώσουμε σε αυτόν τους στίχους του διδασκάλου του.

Ολίγον άλλως τε μας ενδιαφέρει αν ένας των Αργοναυ­τών εκκαλείτο ή όχι Ορφεύς: το ποιητικό πρόσωπο έ­χει περισσότερη ζωή διότι είναι Αθάνατο!

Ο μύθος του Ορφέως είναι ένα ολόκληρο Δόγμα, μία αποκάλυ­ψες των ιερατικών πεπρωμένων, είναι ένα νέο ιδανικό που πήγασε από την λατρεία του Ωραίου.

Είναι το δόγμα της αναγεννήσεως και εξαγοράς του Έρωτος.

Ο Ορφεύς κατέρχεται στον Άδην διά να επανεύρει  την Ευρυδίκη, πρέπει να την επαναφέρει στο φως της ημέρας, χωρίς να την ατενίσει.

Συνεπώς ο αγνός άνθρωπος πρέ­πει να έχει μίαν σύντροφο, να την ανυψώσει μέχρι της στάθμης του, αφοσιωμένος σε αυτήν, αλλά χωρίς να την επιθυμεί. Απαρνούμενος κανείς το αντικείμενο του πάθους, καθίσταται άξιος να κατακτήσει τον πραγ­ματικό έρωτα. Εδώ διαισθάνεται κανείς τα όνειρα της αγνείας κατά τον χριστιανικό ιπποτισμό. Γιά να αποσπάσει την Ευρυδίκη από τον υποχθόνιο κόσμο του Πλούτωνος, δεν πρέπει να την παρατηρήσει! 

Αλλ' ο ιεροφάντης είναι ακόμη άνθρωπος αδύνατος, αμφι­βάλλει, αδημονεί, την ατενίζει. Εχάθη! Το σφάλμα διεπράχθη, η εξαγορά αρχίζει. Ο Ορφεύς παραμένει άνευ συζύγου και αφιερώνεται στην αγαμία και αγνό­τητα.

Στερηθείς μίας παρθένου, θα παραμείνει παρ­θένος, διότι ο ποιητής δεν έχει δύο καρδιές και τα τέ­κνα της φυλής των θεών αγαπούν άπαξ και διά παντός.

Ποια προχωρημένη αποκάλυψη μελλοντικών εμπνεύ­σεων!

Ο Ορφεύς, τραυματισμένος στην καρδία την οποίαν μόνον ο θάνατος δύναται να θεραπεύσει, καθί­σταται ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, θνήσκει τέλος, θύμα της αγνοίας του, θνήσκει αφού εξήγγειλε την ενότητα του Θεού και την ενότητα του Έρωτος, αυ­τή δε ήταν η αποκάλυψη των μυστηρίων της Ορφικής διδασκαλίας.

Αφού αποδείχτηκε ότι τόσο πολύ προηγήθηκε της ε­ποχής του, ο Ορφεύς, επέπρωτο να αφήσει την φήμη ενός μάγου και ενός Γόητος.

Του επέδιδαν, όπως και στον Σολομώντα, την γνώση των μυστικών ιδιοτήτων των βοτάνων και των ορυκτών, όχι λιγότερο όμως και την επιστήμη της ουρανίου θεραπευτικής και της φιλοσο­φικής λίθου. Εγνώριζε ασφαλώς όλα αυτά, διότι προσωποποιεί στην παράδοση του την πρωταρχική μύηση, την πτώση και την αποκατάσταση, τα τρία μέρη του Μεγάλου Έργου της ανθρωπότητας:

Ιδού πώς δύναται να συνοψιστεί, η Ορφική μυσταγωγία:

«Ο άνθρωπος, αφού υπέστη την επίδραση των στοι­χείων,

δέον να φθάσει στο σημείο ώστε να υποστούν 

τα στοιχεία την επίδραση του.

Η δημιουργία είναι πράξη  θείας μαγικής ενεργείας, συνεχούς και αιωνίου.

Ο άνθρωπος υπάρχει στην πραγματικότητα, όταν γνωρίζει εαυτόν.

Το υπεύθυνο είναι μία κατάκτηση του ανθρώπου, α­κόμη και η τιμωρία του αδικήματος είναι νέον μέσον προς νέ­ας κατακτήσεις.

Κάθε ζωή στηρίζεται επί του θανάτου.

Η παλιγγενεσία είναι ο νόμος της ανταποδόσεως.

Ο γάμος είναι η επανάληψις στην ανθρωπότητα

του μεγάλου κοσμογονικού μυστηρίου.

Πρέπει να είναι ένας, όπως ο Θεός και η Φύσις είναι ένα.

Ο γάμος είναι η ενότητα του δένδρου της ζωής,

η λα­γνεία είναι η διαίρεση και ο θάνατος.

Αφού το δένδρο της ζωής είναι μοναδικό,

οι κλάδοι του που αναπτύσσονται προς τον ουρανό

και ανθίζουν υπό μορφή αστέρων,

αντιστοιχούν προς τας υπό την Γη ρίζας.

Η Αστρολογία είναι μία σύνθεση.

Η γνώσις των αρετών των φυτών, είτε θεραπευτικών, είτε μαγικών,

ομοίως των μετάλλων και των σωμάτων γενι­κώς επί των οποίων εδρεύει περισσότερο η ολιγότερο η ζωή, είναι και αυτό σύνθεση.

Αι δυνάμεις της οργανώσεως, κατά διαφόρους βαθ­μούς,

αποκαλύπτονται διά συνθέσεως.

Αι συσσωματώσεις και οι συγγένειες των μετάλλων, όπως και η φυτική ψυχή των βοτάνων και όλες οι αφομοιωτικές δυνάμεις,

αποκαλύπτονται ομοίως διά συνθέσεως».

Ελέχθη ότι το Ωραίο είναι η ανταύγεια του Α­ληθούς.

Στο διαλάμπον φως επομένως του Ορφέως, πρέπει να αποδώσουμε το κάλλος της μορφής, το οποί­ον απεκαλύφθη για πρώτη φορά στην Ελλάδα, από τον Ορφέα έλκει τις ρίζες της η φιλοσοφία του θείου Πλάτωνος, «του εθνικού αυτού πατρός της υψηλής χρι­στιανικής φιλοσοφίας».

Από αυτόν ο Πυθαγόρας και οι φωτισμένοι της Αλεξανδρείας δανείσθηκαν τα μυστή­ρια τους. Η μύηση δεν μεταβάλλεται, την επανευρίσκουμε  πάντοτε ίδια διά μέσου των αιώνων.

Οι τελευταίοι μαθητές του Μαρτινέζ ντε Πασκουάλυ είναι και αυτοί τέκνα του Ορφέως, αλλά λατρεύουν αυτόν που πραγματοποίησε την αρχαϊκή φιλοσοφία, τον ενσαρκωθέντα Λό­γο των Χριστιανών. Είπαμε ότι το πρώτο μέρος του μύθου του χρυσού δέρατος, περικλείει τα μυστικά της Ορφικής μα­γείας και το δεύτερον αποτελεί σύνοψη σοφών υποδείξεων προς αποφυγή των καταχρήσεων της γοητείας και της σκοτεινής μαγείας.

Η γοητεία - γητεία ή η σφαλερά μαγεία δεν μπορεί να είναι μία επιστήμη: είναι ο εμπειρισμός της μοιρολατρίας.

Κάθε υπέρμετρο πάθος δίνει γένεση στην πλαστή δύναμη, την οποία η θέληση - βούληση δεν δύναται να χαλιναγωγήσει και η οποία υπακούει στον δεσποτισμό του πάθους.

Διά τούτο ο Αλβέρτος ο Μέγας έλεγε:

«Μη καταρράσθε ουδένα, όταν ευρίσκεσθε εν οργή».

Είναι η ιστορία της αράς του Ιππολύτου υπό του Θησέως. Το υπερβολικό πάθος είναι αληθινή παράκρουση. Παράκρουση όμως και παραφροσύνη δεν είναι άλλο παρά μία μέθη ή συμφόρηση του αστρικού φωτός.

Για αυτό το λόγο η παραφροσύνη είναι μεταδοτική και τα πάθη γενικώς διεγείρουν τα εγκλήματα.

Οι γυναίκες, ευκολότερα παρασυρόμενες από την μέθη των παθών, είναι γε­νικώς ισχυρότεροι μάγισσες από τους άνδρας.

Οι μάγισσες στην αρχαία Ελλάδα και ιδιαι­τέρως στην Θεσσαλία, εφήρμοζαν αποτρόπαιες δι­δασκαλίες και επιδίδονταν σε απεχθείς πράξεις. Ήταν κατά κανόνα γυναίκες εκδιδόμενες στις επιθυμίας τας οποίας δεν ηδύναντο πλέον να κορέσουν, ιερόδουλες γηράσασαι, τέρατα ανηθικότητας και ασχήμιας.

Ζηλό­τυπες για τον έρωτα και την ζωή, τα άθλια αυτά γύ­ναια είχαν ως εραστές τους, κατοίκους των τάφων ή παραβίαζαν τους τάφους για να καταβροχθίσουν με αηδιαστικά χάδια την παγωμένη σάρκα των νέων πτωμάτων. Έκλεβαν παιδιά τα οποία για να πνίγουν τις κραυγές τους τα έσφιγγαν αυτά στις κρεμα­σμένες θηλές από τα στήθη τους.

Τις αποκαλούσαν λάμιες, στρίγγλες και έμπουσες.

Τα παιδιά, τα αντικείμενα αυτά του πά­θους τους και επομένως του μίσους τους, θυσιάζονταν από αυτές.

Οι μεν, όπως η Κανιδία, για την οποία ομιλεί ο Οράτιος, τα ενταφίαζε μέχρι της κεφαλής και τα άφηνε έτσι να πεθάνουν από πείνα.

Οι δε απέκοπταν την κεφαλή των, τα πόδια και τα χέρια και θέρμαιναν ( έβραζαν) τις σάρκες τους για να παραλάβουν το λίπος εντός χάλκινων δοχείων, το οποίον ανεμίγνυον με υοσκύαμον, μπελλαντόναν και άλλους καρπούς υ­πνωτικών και τοξικών φυτών και παρασκεύαζαν με αυτό αλοιφές με τις οποίες άλειφαν τους κροτάφους, μετά έπεφταν σε κατάσταση έκστασης και ληθαργίας γεμάτης από όνειρα και εφιάλτες.

Πρέπει να το πούμε: αυτή είναι η καταγωγή της μαύρης μαγείας, ιδού τα μυστικά τα οποία διαιωνίσθηκαν μέχρι τον Μεσαίωνα και προκάλεσαν τον επί της πυράς θάνατον τόσων υπάρξεων. Στην Ισπα­νία και ιδίως στην Ιταλία, η εγκληματική αυτή λαίλαπα είχε λάβει έκταση αληθινής  επιδημίας.

Η Μήδεια και η Κίρκη είναι οι δύο τύποι της κακόβουλης μαγείας στην Ελλάδι. Η Κίρκη είναι η πλή­ρης ελαττωμάτων γυναίκα η οποία γοητεύει και καταρρακώνει τους εραστές της, η Μήδεια είναι η θρα­σεία δηλητηριάστρια η οποία αποτολμά τα πάντα και αναγκάζει και αυτήν την φύση για να εξυπηρετήσει τα εγκλήματά της. Υπάρχουν αληθινά  υπάρξεις, οι οποίες σαγηνεύουν όπως η Κίρκη και πλησίον των οποίων κανείς αποκτηνώνεται, υπάρχουν γυναίκες των οποίων ο έρωτας προκαλεί τον υποβιβασμό των ψυχών σε κατωτέρα στάθμη, γνωρίζουν μόνον να εμπνέουν κτη­νώδη πάθη, κατ' αρχάς μας εκνευρίζουν, μετά μας περιφρονούν. Τις γυναίκες αυτές πρέπει όπως ο Οδυσσέας, να τις κάνουμε να μας υπακούουν και να τις υποτάσσουμε  με  τον φόβο, μετά να είμαστε σε θέση να τις εγκαταλείπουμε χωρίς κανένα ενδοιασμό. Εί­ναι τέρατα εξαίσιας καλλονής, στερούνται όμως καρ­διάς. Ζουν μόνον από ματαιοδοξία. Η αρχαιότητα τις παρίστανε επίσης με την μορφή των Σειρήνων. Όσον αφορά την Μήδεια, είναι το διεστραμμένο πλάσμα που θέλει το κακό και το διαπράττει. Ο τύπος αυτός είναι ικανός να αγαπήσει, αλλ' ο έρωτας της είναι πλέον επικίνδυνος από το μίσος της. Αγαπά την νύκτα και περιφέρεται κάτω από  το φως της Σελήνης για να συλλέξει δηλητηριώδη φυτά και παρασκευάσει φίλτρα.

Μαγνητίζει τον αέρα, φέρνει δυστυχία επί της γης, μο­λύνει το ύδωρ, δηλητηριάζει το πυρ. Οι συμβουλές της προκαλούν την παραφροσύνη, τα χάδια της την αποστροφή.

Ιδού η γυναίκα η οποία ηθέλησε να τεθεί υπεράνω του φύλου της, μυημένη από μόνη της σε απαγορευμένες επιστήμες.

Οι άνδρες την αποστρέφονται και τα παιδιά κρύβονται όταν την συναντούν.